Thursday 18 December 2008

Η κυκλοφορία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης έχει διακοπεί…

(προκήρυξη που μοιράστηκε κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Δεκεμβρίου και μπήκε ως ένθετο στα πρώτα κομμάτια του 3ου τεύχους του Μάγματος που διαθέσαμε)

Η δολοφονία του Αλέξη απ’ το μπάτσο Κορκονέα μας συγκλόνισε όλους. Έδωσε την αφορμή για να εκφραστεί η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση και η οργή που είχαν συσσωρευτεί. Αναρχικοί, μετανάστες, φοιτητές, μαθητές, αριστεροί, χουλιγκάνια, τσιγγάνοι, κόσμος άσχετος, τρελλοί, περίεργοι, ανισόρροποι όλοι κατεβήκαμε στους δρόμους. Άτομα από όλες τις τάξεις, από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Από το Ίλιον μέχρι την Κηφισιά, από τη Γκράβα μέχρι το Αρσάκειο. Νέοι κυρίως αλλά και «μεγάλοι». Μια αόριστη και συγκεχυμένη αλλά, την ίδια στιγμή, μαζική και γενικευμένη δυσαρέσκεια πλανάται στον αέρα, μαζί με τα δακρυγόνα των ματατζήδων που προσπαθούν να την πνίξουν. Μια απέχθεια κι ένας θυμός για τους μπάτσους, τους πολιτικούς, για το σχολείο, τον Πρετεντέρη, για την καθημερινή ρουτίνα, για ό,τι μέχρι τώρα αποτελούσε την καθημερινότητά μας.

Το σύνθημα που ενώνει όλα τα κομμάτια του κινήματος είναι το «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Στην αστυνομική κτηνωδία προσωποποιούμε αυτή τη συσσωρευμένη δυσφορία που αδυνατούμε να εκφράσουμε με πιο σαφή και συγκεκριμένο τρόπο. Ξέρουμε περίπου τι νιώθουμε αλλά όχι γιατί ακριβώς το νιώθουμε. Η ποικιλομορφία των κοινωνικών ομάδων που συμμετέχουν στο κίνημα αχρηστεύει κάθε προσπάθεια να εξηγήσουμε αυτή τη δυσαρέσκεια με οικονομικούς ή άλλους όρους. Αυτό που έχει εξάλλου σημασία τώρα δεν είναι να ερευνήσουμε τα αίτια, αλλά να πάμε παρακάτω. Πρέπει να δούμε ότι η εξέγερση που ακολούθησε τη δολοφονία είναι κάτι πολύ βαθύτερο από μια αντίδραση στην αστυνομική βαναυσότητα. Εκφράζει υπόγειες κοινωνικές τάσεις. Η οργή και η δυσαρέσκειά μας δεν πρέπει να μείνει μετέωρη αλλά να πάρει μορφή πιο συγκεκριμένη, όπως ακριβώς και ο αγώνας μας.

Πρέπει να συνεχίσουμε, να μην αφήσουμε το κίνημα, όσο μειοψηφικό κι αν είναι, να ηττηθεί από τα ψώνια των Χριστουγέννων. Αρκεί το εξής επιχείρημα: η ευχαρίστηση, η πληρότητα, το πάθος που νιώθουμε όλοι όσοι συμμετείχαμε στις διαδικασίες του κινήματος, στις καταλήψεις, στις διαδηλώσεις, στις καθιστικές διαμαρτυρίες, στις επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, στους αποκλεισμούς δρόμων, όλοι όσοι φωνάξαμε και γράψαμε συνθήματα στους τοίχους και στα παγκάκια. Αυτή η βαθιά ικανοποίηση, η αίσθηση του ότι κάνουμε κάτι γεμάτο από νόημα, κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιστούμε. Αυτή ακριβώς η αίσθηση, η αλληλεγγύη και η ανοιχτότητα προς τους γύρω μας, ο αυθορμητισμός και το χιούμορ, η ζωντάνια. Όλα αυτά που έρχονται σε αντίθεση με τη μιζέρια και την υπόγεια κενότητα της καθημερινής μας ζωής: της δουλειάς (και της ανεργίας), του στρες, της μίζερης ζωής, του απαίσιου σχολείου και του βαρετού πανεπιστημίου∙ της κατανάλωσης, των χόμπι και της χαζής «διασκέδασης» -της περιφρόνησης και του αποκλεισμού (αν είμαστε, π.χ., μετανάστες). Μόνο και μόνο για χάρη αυτού του αισθήματος αξίζει να συνεχίσουμε, οργανώνοντας τον αγώνα μας και εκφράζοντας δημιουργικά την αγανάκτηση και τη δυσαρέσκειά μας. Διότι αυτό το αίσθημα μας δείχνει πώς μπορεί να είναι μια ζωή με νόημα και ουσία, μια ζωή που η τωρινή κοινωνία δε μπορεί να μας προσφέρει.

Αν οι μαθητές έχουν βγει μπροστάρηδες του κινήματος, είναι επειδή βιώνουν την καταπίεση του άθλιου ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Ο καθένας όμως έχει τους δικούς του λόγους να εξεγείρεται είτε είναι μετανάστης είτε νέος απ’ τα Βόρεια Προάστια, είτε είναι φοιτητής είτε είναι «μεγάλος». Οι μαθητές, με το χιούμορ και τον αυθορμητισμό τους, δείχνουν το δρόμο. Ας συνεχίσουμε: με καταλήψεις σχολείων, πανεπιστημίων, χώρων εργασίας, δημοσίων κτηρίων. Με αποκλεισμούς δρόμων, με καθιστικές διαμαρτυρίες σε όλες τις πλατείες. Με άμεση δημοκρατία και αυτοδιεύθυνση των αγώνων μας, μακριά απ’ τα κώματα και τους επαγγελματίες πολιτικούς. Αξίζει να δοκιμάσουμε μέχρι που μας παίρνει. Τι έχουμε επιτέλους να χάσουμε; Πολλά περισσότερα από τις αλυσίδες μας, για τις οποίες μιλούσε ο Μαρξ;

ΚΑΤΩ ΟΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΕΙΣ, ΖΗΤΩ ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ!


ΝΑ ΚΗΡΥΧΘΕΙ ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ Η «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ»

12 comments:

Anonymous said...

Paroti sakatemenos apo apotuxhmenh piroueta hrthe kai me fortwse st amaksi h kopelia mou gia na pame parea sta jumpo. Dustuxws parousiazei suxna diafora sumptwmata ths nosou twn skatanalwtwn. Ths ksekatharisa vevaia oti auta meta thn epanastash tha kopoun maxairi...
Loipon omolw oti h kinhsh htan meiwmenh se sxesh me ta persu pou ekeimesa konteuame na piasoume paidia.
Kalo sumadi auto, xexe...

Pws ta vlepete ta prammata? H epelash twn xristougennwn tha ektonwsei thn katastash?

ΠΛΑΝΗΤΑΣ said...

Εμπνευσμένο κείμενο. Είναι πολύ ομορφο το συναίσθημα να διαβάζεις πράγματα που θα μπορούσες ή θα ήθελες να έχεις γράψει ο ίδιος. Να μην σβήσουμε!

Anonymous said...

Kitsos ωραιος...

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ...

MERRY CRISIS-HAPPY NEW FEAR 2009

Anonymous said...

Όπως φαίνεται εκτονώνεται η κατάσταση. Μετά τα Χριστούγεννα βλέπουμε. Περαστικά. Μερσί Πλάνητας.

Anonymous said...

καλά
Εσείς δεν είσαστε που λέγατε ότι "η κοινωνία κοιμάται", ότι "δεν γίνεται τίποτα", ότι έχουμε φτάσει στην "εποχή της ασημαντότητας" και άλλες γνωστές κοινότοπες παπαριές;
Και τώρα συνεχίζετε να μιλάτε σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σε σχέση με τις παλιές σας ιδέες;

Anonymous said...

den ine ideologoi ta pedia re apo panw... den mporis na provlepsis to ti ginetai stin kinonia. me afta pou sinevisan ton teleftaio kairo allaksan ta dedomena. pithano ine na dimiourgithi kati apo oli aftin tin istoria opws eksisou ine pithano istera apo ligo kairo na exoun ola ksexasti. kanis den ixe provlipsi tin parisini koumouna oute to ksespasma tou mah tou 68.

Anonymous said...

Δηλαδή να μην λέμε αυτό που βλέπουμε στην λογική οτι στο μέλλον μπορει να γίνει κάτι διαφορετικό. Εκτός αν γινόταν κάτι τόσο καιρό και εμείς κοιμόμασταν ( σε αντίθεση με την κοινωνία ). Πολλά από αυτά που λέγαμε έχουνε βάση ακόμα και σε αυτά τα γεγονότα κυρίως ως προς τον τρόπο δράσης που εκφράστικε η αγανάκτηση του κόσμου. Θεωρήσαμε όμως οτι δεν είναι η ώρα να μιλήσουμε για αυτά τώρα. Μία εποχή που κάτι γίνεται σε σχέση με πριν. Τέλος καλό είναι να μας πεις γιατί θεωρείς αυτά που λέμε κοινότοπες παπαριές? Έβλεπες κάτι που δεν βλέπαμε εμείς? Επιπλέον από που προκύπτει οτι την θέση που έχουμε για την σημερινή κατάσταση πρέπει να την κρατάμε πάντα και δεν μπορούμε να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα όταν αλλάζουν τα δεδομένα?

Μπάλετ

Anonymous said...

"Τέλος καλό είναι να μας πεις γιατί θεωρείς αυτά που λέμε κοινότοπες παπαριές? Έβλεπες κάτι που δεν βλέπαμε εμείς? Eπιπλέον από που προκύπτει οτι την θέση που έχουμε για την σημερινή κατάσταση πρέπει να την κρατάμε πάντα και δεν μπορούμε να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα όταν αλλάζουν τα δεδομένα?"

Είναι κοινότοπες παπαριές επειδή είναι ο κοινός τόπος παπαρολογίας όλων αυτών που λένε ότι η κοινωνία είναι ένα σφουγγάρι που τα ρουφάει όλα, ότι όλοι κοιμούνται, ότι κανέναν δεν τον ενδιαφέρει τίποτα πέρα από το καβούκι του. Αυτός είναι ο κοινός τόπος της πλειοψηφίας των πολιτικών υποκειμένων, αναρχικών, αυτόνομων, αριστερών, αντιεξουσιαστών και δεν συμμαζεύεται.
Όλοι αυτοί, όπως και σεις άλλωστε, μόνο με όρους παρθενογέννεσης μπορείτε να εξηγήσετε την σημερινή κατάσταση.
Από την άλλη πλευρά, προφανώς κάποιοι άλλοι δεν λέγαμε "να αύριο θα ρθει η εξέγερση". Λέγαμε όμως ότι "ο κοινωνικός ανταγωνισμός είναι παντού", είναι υπόγειος, είναι καθημερινός, είναι άτυπος, ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, κλπ. Κι επίσης συμμετείχαμε σ'αυτό τον ανταγωνισμό, κατ'αρχήν για να μάθουμε από τους αγωνιζόμενους και έπειτα για να τον συνδιαμορφώσουμε, όταν εσείς μιλούσατε για την "κακομοιριά των φοιτητών", κ.α. πολλά (μην με κάνετε να ψάξω για αποσπάσματα αναρτήσεων σας....).
Λίγη εντιμότητα και λίγη αυτοκριτική δεν βλάφτει, σε σχέση με τις προηγούμενες θέσεις σας, αν μη τι άλλο για να καταλάβετε και πέντε πράγματα από αυτή την εξέγερση.
Που το ελάχιστο, το ελαχιστότατο, που συνέβηκε στην διάρκεια της, είναι οι επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, οι μολότωφ και η κοινωνική αντιβία.
Το σημαντικό ούτε καν μπορούμε να το συλλάβουμε με ιστορικούς όρους. Προς το παρών τουλάχιστον
ν.

Anonymous said...

1)Θα με βοηθούσε να καταλάβω αυτά που λες αν μας έλεγες σε ποιά οργάνωση ανήκεις.
2)Μπορεί να μην έχεις άδικο, μπορεί όλον αυτό τον καιρό που μιλούσαμε για τις κοινωνίες της απάθειας να πέφταμε έξω, μπορεί να πέφτουμε έξω και σήμερα. Αυτό δεν αποκλείεται α πριόρι για κανέναν. Πάντως δεν είμαστε προφήτες. Ούτε θέλουμε να γίνουμε. Όποιος θέλει προφητείες να πάει στην εκκλησία.
3)Για το πως εκτιμούσαμε την κατάσταση λίγες μέρες πριν τα γεγονότα, μπορείς να δεις τις "παπαρολογίες" που γράφουμε στο εντιτόριαλ του #3 του Μάγματος.
4)Τι ποσοστό της κοινωνίας πιστεύεις ότι συμμετείχε στα γεγονότα; Ήταν πάνω από 300.000 πανελλαδικά; Δε θέλω να μηδενίσω το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι σηκώθηκαν από τους καναπέδες και πολλοί περισσότεροι προβληματίστηκαν για ό,τι συμβαίνει και για ό,τι θα συμβεί, αλλά αν πάψουμε να ζούμε στον κόσμο της ιδεολογίας (της ψευδούς συνείδησης κατά το Μαρξ) πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε ισχνή μειοψηφία. Κι εμάς, επειδή δεν είμαστε λενινιστές που θέλουμε να κάνουμε πραξικόπημα της πρωτοπορίας στο όνομα της κοινωνίας, αυτό μας εμποδίζει λίγο.

Anonymous said...

Να προσθέσω κι εγώ δυο τρία στοιχεία που ίσως βοηθούν στην επίλυση της παρεξήγησης.

Σε περιπτώσεις που έχουμε άλλάξει απόψεις για ένα θέμα, το έχουμε εξηγήσει με κάποιο τρόπο. Δες π.χ., φίλε Ανώνυμε, το κείμενό μας, προσθήκη, στην παλαιότερή μας προκήρυξη περί Γαλλίας. Κατά τα άλλα, το ότι αμφιταλαντευόμαστε εντός κάποιων γενικών προσανατολισμών ή ακόμα και το ότι μπορεί να έχουμε κάνει λάθος ως τώρα, όπως είπε κι ο Θανάσης, δε νομίζω ότι είναι κάτι που μας οδηγεί απαραιτήτως στην κρεμάλα.

Εσύ Ανώνυμε, με το σ΄χημα σου περί των πανταχού παρόντων και υπόγειων ανταγωνισμών είσαι καλυμμένος ό,τι και να γίνει: σε περίπτωση κοινωνικών ξεσπασμάτων, όπως το σημερινό, λες "εγώ μιλούσα για υπόγειες τάσεις και ανταγωνισμούς", ενώ σε περίπτωση που υπάρχει πολιτική απάθεια, λες "οι ανταγωνισμοί είναι υπόγειοι, δε φαίνονται" κ.λπ. Η δικιά μας οπτική είναι εκ των πραγμάτων πολύ πιο εύκολο να πληγεί.

Εξάλλου το συγκεκριμένο μας κείμενο είναι κείμενο προκήρυξης, που μοιράζουμε στο δρόμο, δεν είναι ανάλυση για τα γεγονότα. Όταν δημοσιεύσουμε την ανάλυσή μας, τότε θα έχει νόημα η κριτική (κι η καταδίκη) του Ανώνυμου και οποιουδήποτε άλλου.

Η βασική μας ανάλυση, τώρα, περί της ανόδου της ασημαντότητας δε σημαίνει ότι η κοινωνία απλώς κοιμάται. Αν δει κανείς τα σχετικά κείμενα-παπαρολογίες μας στο Μάγμα 2, εμείς μιλάμε για την κρίση νοήματος του σημερινού καπιταλισμού, για το ότι δε μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των ανθρώπων, για την κενότητα του καταναλωτισμού κ.λπ. Όπως το έχουμε επανειλημμένως πει, το θέμα είναι να δούμε αν αυτή η δυσφορία θα συνεχίζει να εκφράζεται ως παθητικότητα ή αν θα πάρει μορφή δημιουργική. Εξού και το «κάτω οι καταθλίψεις ζήτω οι καταλήψεις».

Αυτά που λέει ο Ανώνυμος περί "υπόγειων ανταγωνισμών" κ.λπ., δεν αναιρούν τα περί ασημαντότητάς. Ό,τι ανταγωνισμοί κι αν υπάρχουν, δεν υπάρχουν πια ταξικά κινήματα όπως το εργάτικό ούτε κινήματα με "τόση" απήχηση "όση" είναι "αναγκαία" για να βάλουν τις σημερινές κοινωνίες σε φάση πολιτικής και κοινωνικής πόλωσης (όπως έγινε, π.χ. το '60-'70). Είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι περιορισμένοι σε μειοψηφικές ομάδες του πληθυσμού. Αυτό εννοούμε εμείς, μιλώντας για απάθεια, διάδοση της καταναλωτικής κουλτούρας κ.λπ. Δεν εννοούμε ότι η κοινωνία είναι αρραγές τσιμέντο.

Νομίζω ότι αυτό ξεκαθαρίζει κάπως και τα περί παρθενογέννεσης. Δεν είναι της παρούσης, καθώς δεν έχουμε δημοσιέυσει ακόμα κάποιο κείμενο ανάλυσης περί των τελευταίων γεγονότων, αλλά οι "υπόγειες τάσεις" για τις οποίες μιλάμε στο παπαρολογικό μας κείμενο που προκάλεσε τη μήνιν του Ανωνύμου, έχουν επισημανθεί από εμάς σε προηγούμενα κείμενά μας. Π.χ. στο κείμενό μας για τις μαθητικές καταλήψεις της περσινής χρονιάς (ειδικά στην έντυπη μορφή του, που την έχω επισυνάψει σ΄ένα απ' τα σχετικά σχόλια). Επίσης στο κείμενό μας, στο Μάγμα 3, για την "κρίση του πολιτικού συστήματος", αναφερόμαστε στη διογκούμενη αγανάκτηση και δυσφορία του κόσμου, εδώ στην Ελλάδα, με το πολιτικό σύστημα τα τελευταία χρόνια, συνδέοντας αυτό το φαινόμενο με όσα λέμε γενικώς περί καταναλωτισμού, κρίσης νοήματος και τα σχετικά. Το ότι, στο συγκεκριμένο κείμενο, δεν προβλέψαμε πως θα ξεσπάσει ανοιχτή κρίση (πράγμα που αποτελεί το βασικό του ρπόβλημα), νομίζω ότι μας ξεπερνά ως δυνατότητα.

Anonymous said...

Σε κάποιοες στιγμές που δίαβαζα το κείμενο ψιλοδάκρυσα...

Anonymous said...

"...Ο συνδυασμός του πολιτιστικού κενού, με την επιδείνωση της υλικής κατάστασης μεγάλων κομματιών του πληθυσμού θα συνεχίσει να μην προκαλεί αντιδράσεις; Δεν είμαστε και τόσο σίγουροι.... Μένει να δούμε αν αυτή η κατάσταση θα συνεχίσει να θρέφει τον ατομικισμό, την απάθεια και την ιδιώτευση, η αν, αντίθετα, θα οδηγήσει σε νέες κοινωνικές συγκρούσεις και κινήματα, σε μια νέα αφύπνιση της δημιουργικότητας των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα".
Μάγμα, Εditorial, 3o τεύχος (Δεκέμβριος 2008, λίγες μέρες πριν την εξέγερση.
Φίλε ν, αντί να ψάχνουμε για το ποιος μπόρεσε να προβλέψει την εξέγερση του Δεκέμβρη (πράγμα αστείο και άσκοπο, ιδίως για την παρούσα φάση), ή τίνος οι αναλύσεις ήταν εύστοχες και τίνος παπαρολογίες, ας κάνουμε κάτι πιο δημιουργικό: Είναι ευκαρία να συνταχθεί ένα μανιφέστο της εξέγερσης, με ουσιώδη αιτήματα, πέρα από τον οικονομισμό της αριστεράς και τη θεσμοφοβία των αντιεξουσιαστών. Εκεί θα ήταν πολύτιμη η συμμετοχή σου, κι όχι σε μια σεχταριστική κριτική, η οποία δεν προσφέρει σε τίποτα.
Εξάλλου, αδικείς για ένα ακόμα λόγο τα παιδιά της ΑΒ, καθώς κι αυτά συμμετείχαν και συμμετέχουν με όλες τους τις δυνάμεις στις απελευθερωτικές εκφάνσεις του κοινωνικού κινήματος.

Με φιλία
Γιώργος Αναστασόπουλος
μέλος συντακτικής ομάδας του περιοδικού "Μάγμα".